Posted in Պատմություն 8

Արևմտյան Հայաստանը և Հայկական հարցի միջազգայնացումը

ա. Ներկայացրո՛ւ: Ե՞րբ կնքվեցին Բուխարեստի և Ադրիանապոլսի պայմանագրերը և ինչ նշանակություն ունեցան հայության համար:

Բուխարեստի պայմանագիրը կնքվել է 1812 թ., իսկ Ադրիանապոլսի պայմանագիրը 1829 թ։ Նաև իր տիրապետության տակ անցան Սև ծովի արևելյան ափերը, ներառյալ Փոթի նավահանգիստը և որոշ այլ տարածքներ։Ադրիանապոլսի պայմանագիրը նման է Թուրքմենչայի պայմանագրին քանի որ հայերը էլի կարող են մուտք ունենալ դեպի Արևելյան Հայաստան և վերաբնակվեց մոտավորապես 74-76 հազար հայ։ 

բ. Վերլուծիր: Որո՞նք էին 1839 թ. հրովարտակի առանցքային դրույթները: Ի՞նչ ազդեցություն ունեցավ Թանզիմաթը հայերի համար:

1839 թ. Գյուլհանեի հրովարտակով սկսվեց Թանզիմաթի  շրջանը Օսմանյան կայսրությունում։ Հիմնական դրույթներն էին՝ օրենքի առաջ բոլորի հավասարություն, սեփականության իրավունքի պաշտպանություն և հարկային ու զորակոչային համակարգի բարելավում։

Թանզիմաթը կարևոր էր հայերի համար, քանի որ խոստանում էր իրավահավասարություն, սակայն բարեփոխումները հաճախ չիրականացվեցին։ Այդուհանդերձ, դրանք խթանեցին հայ ազգային շարժումների ձևավորումը։


գ. Գնահատիր: Ի՞նչ նմանություններ և տարբերություններ կան հայկական հարցին վերաբերող Սան Ստեֆանոյի պայմանագրի 16–րդ և Բեռլինի պայմանագրի 61-րդ հոդվածների միջև

Սան Ստեֆանոյի պայմանագրի 16-րդ հոդվածը (1878 թ.) նախատեսում էր, որ Օսմանյան կայսրությունը պետք է բարեփոխումներ իրականացնի հայկական բնակեցված վիլայեթներում, և դա պիտի արվեր Ռուսաստանի հսկողության ներքո։
Բեռլինի պայմանագրի 61-րդ հոդվածը (1878 թ. հունիս) պահպանեց նույն պահանջը՝ բարեփոխումներ հայկական վիլայեթներում, բայց հսկողությունը փոխանցվեց բոլոր Մեծ տերություններին՝ Ռուսաստանին, Անգլիային, Ֆրանսիային և այլոց։

Նմանություն՝ երկու հոդվածներն էլ խոսում են հայաբնակ տարածքներում բարեփոխումներ իրականացնելու մասին։Տարբերություն՝ Սան Ստեֆանոյի պայմանագիրը կոնկրետ պահանջում էր Ռուսաստանի հսկողություն, իսկ Բեռլինի պայմանագիրը դրեց անորոշ վերահսկողություն՝ միաժամանակ թույլ տալով Օսմանյան կայսրությանը ձգձգել կամ շրջանցել բարեփոխումները։ Վերջինս զրկեց հայերին հստակ պաշտպանությունից։

Posted in Պատմություն 8

Արևելյան Հայաստանը և ռուս-պարսկական պատերազմները

ա. Ներկայացրո՛ւ։

Ե՞րբ կնքվեցին Գյուլիստանի և Թուրքմենչայի պայմանագրերը և ի՞նչ նշանակությունունեցան հայության համար։

1813 թվականի հոկտեմբերին կնքվեց Գյուլիստանի  պայմանագրերը , ըստ որի Ռուսաստանը և պարսիկները եկան հաշտության, բայց Հայաստանի մի մասը հասավ Պարսկաստանին, իսկ մյուս մասը Ռուսաստանին։ Իսկ 1828 թ. Փետրվարին կնքվեց Թուրքմենչայի պայմանագիրը երբ Ռուսաստանը և Պարսկաստանը նորից հաշտվեցին, բայց նաև թողեցին հայերին գնալ և վերաբնակվել Արևելյան Հայաստանում։

բ. Բացատրի՛ր։

Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ հետևանքներունեցավ Արևելյան Հայաստանում պարսկահայերիվերաբնակեցումը: Ինչո՞ւ։

Իմ կարծիքով պարսկահայերը փորձում էին ստեղծել կառավարություն, բայց երևի անհաջող էր։

գ. Վերլուծի՛ր։

Ի՞նչ դեր խաղաց կաթողիկոսական աթոռինտիրելու «Դավիթ-Դանիելյան պայքարն» արտաքինուժերի քաղաքական մեքենայությունների մեջ։ Ինչո՞ւ էին Ռուսական կայսրությունը, Օսմանյան կայսրությունն ու Սեֆյան Պարսկաստանը ձգտում իրենց հսկողությանտակ պահել Էջմիածնի կաթողիկոսությունը։

Դանիել-Դավթյան վեճի ընդհացքում Ուսաստանը և Պարսկաստանտ փորձում էին Էջմիածինը իրենցով անել, երևի տարածքի համար։

Posted in Պատմություն 8

Մշակութային և առորյա կյանքը

Կրթության համակարգում ի՞նչ փոփոխություններ տեղի ունեցան։


Գիտությունները զարգացան, դպրոցները շատացան, հատկապես առաջընթաց երևաց մաթեմատիկական և բնագիտական ոլորտները։

Քո կարծիքով ինչո՞ւ մտավորականության թիվը կտրուկ աճեց։


Քանի որ   գիտություն ու մշակույթն դարձան հասարակության  կարևոր մասը։Նաև այդ ժամանակաշրջանում  անհրաժեշտ էին մտավորականներ։


Դասանյութում տրված գիտնականներից ո՞վքե՞ր են քեզ ծանոթ։


Ոչ մեկը։

Ի՞նչով էր պայմանավորված քաղաքների դերի և քանակի աճը։

Բժշկության, կրթության, արդյունաբերության և այլ պատճառներով

Posted in Պատմություն 8

Արևելքի ավանդական հասարակություն

1. Պարզաբանի’ր ավանդական հասարակության բնորոշ կողմերը:

Ավանդական հասարակույթունը այն հասարակությունն է, որտեղ ամեն մեկը ունի իր դերը և կանգնած է աստիճանի իր հատվածում։ Ավանդական հասարակությանը բնորոշ են պետության բացառիկ դերը, մարդկանց՝ սովորույթների և ավանդույթների վրա հիմնված հոգևոր կյանքը, ապրելակերպն ու հարաբերությունները։


2. Թվարկիր ավանդական մի քանի երկիր: Քո կարծիքով Հայաստանը դասվո՞ւմ էր այդ երկրների շարքին:

Օսմանյան կայսրություն, Իրան, Հնդկաստան, Չինաստան, Ճապոնիա։

3. Բացատրի՛ր «Արևելյան հարց» եզրույթը:

Նոր դարերի սկզբին Օսմանյան կայսրությունը շարունակում էր վերահսկել մեծածավալ տարածքներ, որոնք ընդգրկում էին Արևմուտք-Արևելք ռազմավարական և առևտրային կարևոր ուղիները: Սակայն, չնայած իր հզորությանը, երկիրը տնտեսապես հետամնաց էր: 

Կայսրության կազմում ապրող բազմաթիվ ժողովուրդներ ենթարկվում էին թուրքական իշխող տարրի շահագործմանը: Այնուամենայնիվ, տնտեսության հիմնական շարժիչ ուժը ոչ թուրք ժողովուրդներն էին: Արտադրության, առևտրի և մշակույթի ոլորտներում մեծապես ներգրավված էին հույները, հայերը, հրեաները, արաբները, բալկանյան ժողովուրդները և ասորիները, որոնք էական դեր էին խաղում կայսրության զարգացման մեջ։
4. Փաստերով հիմնավորիր, որ Օսմանյան կայսրությունը Նոր դարերում գնալով թուլանում էր:

Օսմանյան կայսրության դեմ էին Ավստրիան և Ռուսաստանը։ Օսմանյան կայսրությունը պարտվեց XVIII դ․ երկրորդ կեսին Ռուսաստանի դեմ մղված պատերազմներում։


5. Ո՞ր երկրներն էին պայքարում Իրանում ազդեցության համար:

Ուսաստանը և ԱնգԼիան


6. Անգլո-իրանական առևտրական պայմանագիրը ի՞նչ հետևանք ունեցավ:

Իրանական պետությունն ղեկավարում էր շահը, իսկ խանությունները՝ խաները։  1722 թ. Սեֆյան արքայատոհմը անկում ապրեց, բայց Նադիր շահը վերականգնեց երկրի կայունությունը։1796 թ. Աղա Մոհամմադ խանը հիմնադրեց Ղաջարների հարստությունը։


Posted in Պատմություն 8

Մտքեր և խոհեր

Մտքեր և խոհեր

Այս տեքստը օրինակ է բերում  շատ տարբեր փիլիսոփայակամ, քաղաքական և պատմական մտքեր, որոնք կապված են ազգային ինքնության, պետությունների ճակատագրի և առանձին ձգտումների հետ։

Տեքստը պատմում է գաղափարական, քաղաքական  և պատմական հարցեր ասելով, որ հեղափոխությումները չեն հաջողում առանց գաղափարական հիՄքերի և ռազմավարության։ Փոքր ժողովուրդնեչի պայքարը բավարարվում է դիվանագիտությամբ։

Վերջում ընդգծվում է, որ առաջնորդ դառնալը ոչ միայն փառք է, այլ նաև մեծ պատասխանԱտվություն, որի համար  պահանջում է ունենալ  քաջություն և Ուժ։

Posted in Պատմություն 8

Ճապոնիայի և Չինաստանի զարգացման արդյունքների համեմատություն (19-րդ դարի վերջ – 20-րդ դարի սկիզբ) 



Ճապոնիա
19-րդ դարի վերջից Ճապոնիան ապրեց թռիչքաձև զարգացում, որն առավելապես պայմանավորված էր Մեյձիի բարեփոխումներով։ Արդյունքում երկիրը վերածվեց արդյունաբերական, տեխնոլոգիական և ռազմական հզոր տերության։ Կատարվեցին հետևյալ կարևոր փոփոխությունները՝ 

•Զարգացավ մեքենաշինությունը, երկաթուղային և հեռագրային հաղորդակցությունը։ 
• Տեղի ունեցավ ֆինանսական համակարգի բարեփոխում, ներդրվեց ազգային արժույթը՝ իենը։ 
• Ստեղծվեց միասնական ազգային շուկա։ 
•Տոկիոն և Օսական վերածվեցին խոշոր արդյունաբերական ու մշակութային կենտրոնների։ 
•Կրթական համակարգը բարելավվեց՝ ներդրվելով եվրոպական մոդելներ։ 
•Բնակչության թիվը աճեց՝ հասնելով 72 միլիոնի։ 

Այս բարեփոխումների շնորհիվ Ճապոնիան արագորեն վերածվեց համաշխարհային մեծ տերության և սկսեց մրցել այնպիսի պետությունների հետ, ինչպիսիք էին ԱՄՆ-ը, Մեծ Բրիտանիան և Ռուսաստանյան կայսրությունը։ 

Չինաստան
Ի տարբերություն Ճապոնիայի՝ Չինաստանը 19-րդ դարի վերջին ու 20-րդ դարի սկզբին գտնվում էր անկման փուլում։ Չնայած բարեփոխումների անհրաժեշտությունը հասունացել էր, երկրի ներսում առկա էին բազմաթիվ խոչընդոտներ։ 

• 1898 թ.-ին Քվանսյուի կայսրը փորձեց իրականացնել 100-օրյա բարեփոխումներ, որոնք ներառում էին կրթության, գյուղատնտեսության, արդյունաբերության և բանակի արդիականացում, սակայն դրանք ձախողվեցին։ 
• Բարեփոխումների կարճատևությունը (ընդամենը 100 օր) թույլ չտվեց երկրին կայուն զարգանալ։ 
• Օտարերկրյա տերությունների միջամտությունն ու ազդեցությունը խոչընդոտում էին երկրի ինքնուրույն զարգացմանը։ 
• 19-րդ դարի վերջին Չինաստանը պարտվեց մի շարք պատերազմներում (օրինակ՝ 1894-1895 թթ. Ճապոնական-չինական պատերազմում) և կորցրեց իր ազդեցությունը տարածաշրջանում։ 

19-րդ դարի վերջի և 20-րդ դարի սկզբի զարգացումների արդյունքում Ճապոնիան վերածվեց հզոր և զարգացած արդյունաբերական պետության, մինչդեռ Չինաստանը շարունակում էր տկարանալ՝ օտար տերությունների միջամտության և ներքին անկայունության հետևանքով։ Եթե Ճապոնիան ընդամենը մի քանի տասնամյակի ընթացքում հաջողեց հասնել արևմտյան տերություններին, ապա Չինաստանը դեռ երկար ժամանակ մնաց թույլ և քաղաքականապես անկայուն երկիր։

Posted in Պատմություն 8, Դասեր

Ազատագրական պայքար Սյունիքում

Ազատագրական պայքար Սյունիքում

Սյունիքում ազատագրական պայքարի ընթացքը որոշ չափով տարբերվում էր Արցախից, քանի որ սկզբնական շրջանում այնտեղ հայկական ուժերը դեռ չէին համախմբվել։ Այդ շրջանում զգալի ազդեցություն ուներ պարսկամետ ուժերի ներկայությունը։ Առաջին փուլում պայքարը հիմնականում ուղղված էր լեզֆի հրոսակախմբերի դեմ, որոնք մշտապես արշավում էին հյուսիսից։ Հայկական ուժերի համախմբման համար Վրաստանի թագավոր Վախթանգ VI-ը, հասկանալով հայ ազատագրական շարժման կարևորությունը, հայ զինվորականների գլխավորությամբ, Դավիթ բեկի առաջնորդությամբ 1722 թվականին ուղարկեց զորք Սյունիք՝ Շինուհայր ավանը գրավելու նպատակով։ Շուտով նրանց շուրջ հավաքվեցին տեղական զինվորականները, և Դավիթ բեկի ղեկավարությամբ հիմնվեց ռազմական խորհուրդ։ Զորքի սպարապետ նշանակվեց Մխիթարը։

1722 թվականի աշնանը հայերը առաջին լուրջ հաղթանակը տարան՝ ջևանշիր քոչվոր ցեղի դեմ։ Այս հաղթանակը բարձրացրեց Դավիթ բեկի հեղինակությունը։ Իսկ հայաստանում նրա ուժերի միավորման կարևոր քայլերից էր Տաթևի ամրոցի գրավումը, որտեղ արդեն հայտնվել էր հավատուրաց մելիք Բաղրիի դեմ պայքարելու ժամանակը։ Բաղրին, ձերբակալվելուց հետո, Դավիթ բեկի պահանջով գլխատվեց։ Այդ իրադարձությունից հետո Տաթևը դարձավ Դավիթ բեկի նստավայրը։ Շրջակայքում գտնվող մահմեդական տիրակալների դեմ վճռորոշ ճակատամարտը տեղի ունեցավ Չավնդուրի մոտ։ Այստեղից հետո Դավիթ բեկի ղեկավարած ուժերը հաղթանակներ տարան Զեյվա և Որոտանի բերդերի ազատագրումից։

Այդ տարիների ընթացքում ստեղծվեց Սյունիքի հայկական իշխանությունը՝ Կապանի Մեծ իշխանությունը, որի կենտրոնը Հալիձորի բերդն էր։ 1727 թվականին, երբ թուրքական զորքերը մոտեցան Սյունիքին, հայ զինվորները, որոնք պաշարված էին Հալիփորի բերդում, որոշեցին անցնել հակահարձակման։ Այս պատմական ճակատամարտում՝ Հալիձորի հաղթանակում, թուրքերը խուճապի մատնվեցին, կորցրեցին 148 մարտական դրոշ և բերդից հեռացան։

Հալիձորի ու Մեղրու հաղթանակները մեծ դեր խաղացին Սյունիքի հայոց պետականության ամրապնդման գործում։ Դավիթ բեկի մահից հետո, սակայն, Սյունիքի պայքարը թուլացավ։ Մխիթար Սպարապետի և Տեր Ավետիսի միջև առաջացած հակասությունները պատճառ դարձան, որ միությունը տարուբերվեց, և դրա հետևանքով Սյունիքը սկսեց թուլանալ։

Այս պատմությունը ցույց է տալիս, որ Սյունիքում եղել են մարդիկ, որոնք պայքարել են ազատության համար, բայց որոշների կողմից բանակցությունների ցանկությունն ու թշնամու հետ հարաբերվելու միտումները առաջացրեցին թուլացում, ինչը խոչընդոտեց պայքարի շարունակմանը։

Դվիթ Բեկ

Դավիթ Բեկը հայ զորավար էր, որը Սյունիքում ղեկավարում էր իրանական խաների և թուրքական նվաճողների դեմ ազատագրական շարժումը։ Նա ծնվել է 1669 թվականին Սյունիքի Կովսական աշխարհի Բաղք գյուղում և պատկանում էր իշխանական տոհմի։

18-րդ դարի սկզբին, երբ Արևելյան Հայաստանի բնակչությունը ենթարկվում էր իրանական խաների սոցիալական և ազգային ճնշմանը, մարդկանց համար տարբերակ էր դարձել ապստամբական շարժումները, որոնք փորձում էին գտնել ելք այս ծանր իրավիճակից։ 1720-ական թվականներին հայ ազատագրական շարժումները նոր թափ ստացան և անցան զինված պայքարի։ Այդ ժամանակ սկսվեց Ռուսաստանից օգնություն խնդրելու գործընթացը՝ Իսրայել Օրու ղեկավարությամբ, ով պատրաստվում էր ազատագրել Հայաստանը։ Շարժման հիմնական կենտրոնները դարձան Ղարաբաղը և Սյունիքը։

Ազատագրական պայքարի զարգացմանը նպաստող գործոններից էր Իրանում սկսված խռովությունները, հատկապես աֆղանների ապստամբությունը, որի արդյունքում 1722 թվականին նրանք գրավեցին Իրանի մայրաքաղաք Սպահան, ինչի հետևանքով կործանվեց Սեֆյանների իշխանությունը։ Հայերին հատկապես ոգևորում էր Կասպից ծովի ափերում ռուսական զորքերի ներկայությունը, ինչպես նաև հայ-վրացական զինակցությունը։ 1722 թվականին Ղափանի ավագների անունից Ստեփանոս Շահումյանը դիմեց Վրաց թագավոր Վախթանգ VI-ին և խնդրեց, որ հայ զորականներից ուղարկեն Սյունիք՝ զավթողների դեմ պայքարելու համար։ Այդպես, 1722 թվականի վերջին, Դավիթ Բեկը, մի խումբ հայ զինվորականների հետ, ուղարկվեց Վրաստանից Սյունիք՝ ազատագրական շարժումը գլխավորելու։